اربعین؛ یادآور همدلی انسانها در زمان ظهور/ یادداشت استاد دانشگاه شیراز در مورد راهپیمایی اربعین
به گزارش پایگاه اینترنتی پژوهشکده تحول در علوم انسانی، دکتر محمدرضا تقوی، استاد دانشگاه شیراز پس از مشاهده حضور میلیونی مردم عاشق در اربعین حسینی یادداشتی نوشته که در ادامه می آید:
خدای این عالَم، عرش خود، که وصف عظیم، بر آن نهاد را از نور حسین آفرید و برای نجات بشر، داستان عاشورا را از ابتدای خلقت طراحی و حسین بن علی(ع) را شایسته انجام این ماموریت دانست. اثر خلقت نوری و سپس وجودی امام حسین(ع) تکویناً، از همان آغاز خلقت آدم، کارساز بود. ایشان در طول تاریخ مددیار همه افراد و کاروان هایی بودند که حق را فریاد می‌زدند.
روایت شده است جناب جبرئیل(ع) جهت پذیرش توبه حضرت آدم(ع) دعایی به آن‌حضرت تعلیم داد: «یَا حَمِیدُ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ یَا عَالِی بِحَقِّ عَلِیٍّ یَا فَاطِرُ بِحَقِّ فَاطِمَهَ یَا مُحْسِنُ بِحَقِّ الْحَسَنِ وَ یا قدیم الاحسان بحقِّ الْحُسَیْنِ وَ مِنْکَ الْإِحْسَان». حضرت آدم(ع) از جبرئیل(ع) پرسید نمی دانم چرا وقتی نام حسین برده شد احساس غم سنگینی در دل کردم، این حسین کیست؟ و جناب جبرئیل (ع) اتفاقات کربلا را بیان نمود.
پس از آن اتفاقات کربلا برای تمام انبیاء گفته شد. بزرگان می گویند تفاوت در مرتبت انبیاء به میزانی که آنها از اتفاقات کربلا شنیدند و متاثر شدند، بر می گردد. وقتی داستان کربلا برای حضرت ابراهیم (ع) خوانده شد و متاثر شدند خداوند فرمود به تو اینک مقامی دادم که به هنگام ذبح اسماعیل(ع) نداده بودم. این نشان می دهد که جایگاه عاشورا در کجای تاریخ دینداری قرار دارد.
۱۲۴ هزار پیامبر(ص) را خداوند ارسال نمود، اما گویی یک حادثه عینی باید اتفاق می افتاد که همه به طور ملموس دنائت و رذالت کامل جبهه باطل و اصالت و فضائل جبهه حق را می دیدند، تا بر همگان حجت تمام شود و اتفاقات بسیاری رقم خورد و انبیاء عظام و موحدان در طول تاریخ زحمات زیادی کشیدند تا کار این درگیری به کربلا کشیده شد.
منت خدای را، در زمانه ای که انسان های موحد این چنین برای بزرگداشت اربعین عاشورائیان به صحنه آمده اند زیست می کنیم. همگان ببینند که فضای انسان هایی که می‌کوشند خود را به اهداف امام (ع) متصل نمایند تا چه اندازه انسانی، متعالی و جذاب است. کیفیت این روابط یادآور همدلی انسانها در زمان ظهور است. امام زمان(عج) فرمودند: اگر مومنین هم دل می شدند به دیدار ما نائل می شدند.
