سید سعید زاهد: صفت دولت اسلامی، خدمتگزاری است
به گزارش خبرنگار مهر، حضرت آیتالله خامنهای رهبر معظم انقلاب اسلامی صبح شنبه ۳ آبان ماه در دیدار حضوری با رئیس جمهور و اعضای ستاد ملی مقابله با کرونا، توصیههای مهمی را بیان و بر لزوم اتخاذ تصمیمهای قاطع و حاکمیتی، اقناع افکار عمومی و همکاری همه دستگاهها و آحاد مردم برای مقابله با وضعیت تأسفبار ویروس عالمگیر کرونا تأکید کردند.
در پشت جایگاه مقام معظم رهبری در تابلویی بزرگ حدیثی از امام حسین (ع) نقش بسته بود که مسلماً معنا و منظور خاصی داشت. سیدسعید زاهد زاهدانی جامعه شناس و استاد دانشگاه شیراز در تبیین این حدیث و دلیل تذکر مقام معظم رهبری در آن جلسه به درخواست مهر یادداشتی نوشته است که در ادامه از نظر شما میگذرد:
روز شنبه سوم آبان ماه ۱۳۹۹ هیئت دولت با رهبری ملاقات حضوری داشتند. از نکتههای برجستهء این ملاقات پشتیبانی مقام معظم رهبری از حفظ حرمت دولت بود. ایشان هتک حرمت به مقامات دولت را حرام اعلام فرمودند و در ادامه بیان داشتند که هتک حرمت هر مسلمانی حرام است به خصوص کسانی که در مقامات بالای کشور قرار دارند. البته نقد از دولت را در صورتی که هتک حرمتی در آن نباشد در جای خود لازم و مجاز دانستند.
در بالای سر رهبری هم روایتی از امام حسین (ع) نوشته شده بود که راهبر دولت اسلامی و تمام کسانی است که در معرض احتیاج مردم قرار میگیرند و میتوانند نیازی را بر طرف کنند. ترجمهء این راویت بدین شرح است: «درخواستهای مردم از شما، از نعمتهای الهی برای شما است، از نعمتها ملول و خسته نشوید.»
بارها از هر دو امام انقلاب عبارت دولت خدمت گزار را شنیده ایم. این صفت، صفت دولت اسلامی است. اساساً دولت در معنای وسیع آن در اجتماعات به دستگاهی گفته میشود که ادارهء امور جامعه را در دست دارد. این دستگاه برای رفع نیازهای عموم مردم ساخته میشود و وظیفه اصلی آن خدمت گزاری است. در حکومتهای غیر مردمی که دولت نماینده و خدمت گزار طبقه ای خاص است، دولت برای کسب مشروعیت اجتماعی و تبعیت مردم، تلاش میکند برای خود حشمت و شکوه و جلالی دست و پا کند تا بتواند فرماندهی کند. اما اگر بنا بر رفع نیاز عموم مردم و خدمت گزاری شد، دیگر نیازی به این جلال و شکوه نیست.
کما این که در سیره معصومین علیهم السلام هیچ کدام از دستگاه با حشمت و جلال استفاده نمیکردند. آنان زندگی خود را در حد پایینترین قشر اجتماعی تنظیم میکردند تا این احساس مردمی بود هم در خودشان و هم در مردم مستدام باشد. کسانی که در این دستگاه قرار میگیرند و یا در هر موضع خدمت گزاری دیگری که باشند، نعمت رفع نیاز مردم به آنان اعطا شده که مایه کسب صواب الهی و ارتقا درجات دنیوی و اخروی است. این گروه خدمت گزار هم در دنیا مورد احترام مردمند و هم در آخرت از غفران الهی بهره میبرند. حال اگر کسی به ما خدمت کرد، آیا شرط مروت این است که دست او را گاز بگیریم و به او بی حرمتی کنیم؟ حاشا و کلاً.
متأسفانه چون نظریههای دولت سازی و سابقهء دولت سازی در کشور ما در دوران معاصر از غرب نشأت گرفته، هم اکنون مخلوطی از ایدهء دولت مردمی و اسلامی و دولت طاغوتی در ذهن و عمل ما مشاهده میشود. در غرب دولت چون خدمت گزار طبقه مرفه و بالای جامعه است و اگر رفاهی ایجاد میکند برای خدمت گزاران و خدمت گزاری بیشتر مردم به همان طبقه بالاست، خود در طبقه ممتاز قرار میگیرد و برای جلب پیروی مردم نیاز به شکوه و جلال پیدا میکند. این شکوه و جلال لامحاله میان دولت و ملت فاصله ایجاد میکند و دولت مجبور میشود برای حفظ حشمت خود از ابزارهای قدرت شامل تشویق و تنبیه برای تطمیع و تهدید استفاده نماید.
همان وضعی که امروز در خبرهای آمده از آمریکا میبینیم و میشنویم. اختلاط ایدهء این نوع دولت با نظریه دولت مردمی و دولت اسلامی در کشور ما، گاهی در رقبای سیاسی این توهم را به وجود میآورد که برای شکستن شکوه دولت لازم است به او هتک حرمت شود؛ یعنی پیروی از همان رسمی که در غرب وجود دارد و باز در اخبار آنجا امروز شاهدیم. وظیفه رهبران الهی جامعه ما این است که هر از چندی برای تفکیک ایده دولت سلطه گر با دولت خدمت گزار به مردم یادآور شوند که دولت شما خدمت گزار است پس او را اکرام کنید نه هتک حرمت و نیز به دولت هم تذکر داده شود که وظیفه آنان خدمت گزاری است و از طریق نعمت خدمت گزاری کسب مشروعیت اجتماعی کنند.
بنابراین نوشتن آن روایت از امام حسین (علیه السلام) در واقع تذکری به دولت مردان است تا شیوه خدمت گزاری پیشه کنند و از این طریق کسب مشروعیت اجتماعی نمایند و با آن شاد باشند و خسته نشوند و تذکر لسانی رهبری هم به رقبای سیاسی دولت است که باید خدمت گزاران خود را اکرام کنند و هتک حرمت ایشان ننمایند.
